01/10/2018

– METODO PRATICO DI CANTO cz.1

Na dzisiejszym rynku mamy wybór setek podręczników do nauki śpiewu. Dotyczy to zarówno stylu klasycznego
jak i rozrywkowego. Niezmiennie jednak w edukacji wokalistów pozostają szkoły wokalne włoskich kompozytrów stając się literaturą obowiązkową. Śpiewamy je na lekcjach, uczymy się na nich podstaw techniki, ale czy tylko?

Z okazji trwającego już nowego roku szkolnego i rozpoczynającego się roku akademickiego podrzucimy Państwu
w 2-częściowym wpisie trochę informacji o szkole N.Vaccaia.

Do drugiej połowy XIX wieku istniały małe dzieła dydaktyczne demonstrujące szeroko, z jaką troską inicjowane są
u ucznia podstawy techniki wokalnej, poprzez niezliczone rodzaje wokalizacji. Mamy szkołę Trattato completo dell’arte del canto – Garcia, w której szeroko omawiane są czysto językowe składniki muzyki wokalnej. Obszerna literatura
o ćwiczeniach wokalnych, wokalizach i solfeggiach wokalnych od XVIII wieku stanowiła jedyne część kształcenia
dla współczesnej formacji ucznia. Na początku XIX wieku pojawia się Metohode du chant du Conservatoire de Musique Luigi Cherubiniego, w której zawarte były badania pierwszych autorów XVIII wieku jak Leo, Scarlatti, Vinci
oraz nosiciele nowych intencji wokalistyki jak Traetta, Sacchini czy Gluck. Zmiany zachodzą w momencie zwiększającej się dominacji Verdiego na włoskiej muzycznej scenie. Dydaktyka wokalna gwałtownie spadła,
z tendencją do wygaśnięcia. Nowe wytyczne stylistyczne nie zostały poparte badaniami pedagogicznymi zaprojektowanymi, aby nowy wokalista mógł zmierzyć się z nową wokalistyką stylu Verdiego. Sam Verdi w listach pisze, że oskarżany jest o umiłowanie do hałasu i traktowania źle śpiewaków. Śpiewacy postawienie przed nowym stylem zapominają o dawnych naukach techniki dobrego śpiewu poprzez zbytnie forsowanie głosu chcąc przebić się przez ogromny aparat orkiestry oraz wykonać swoją partię wedle stylu kompozytora. Ten błąd potępiony był przez samego Verdiego, który nigdy jednak dla dobrego wykonania swoich wokalnych partii nie wskazał wykonawcom znaczenia i ważności dogłębnych studiów natury i techniki śpiewu oraz językoznawstwa. W międzyczasie Nicola Vaccai – kompozytor i nauczyciel śpiewu , wydaje na własny koszt swoją Metodę śpiewu, kompletny kurs kierowany zarówno dla amatorów jak i profesjonalnych śpiewaków. Opublikowana została w Londynie w 1833roku, gdzie powstała i gdzie Vaccai wtedy pracował jako nauczyciel śpiewu, a później w 1848 roku we Włoszech i w Niemczech.
To arcydzieło Vaccaia stopniowo zyskiwało popularność i stawało się powszechnie wykorzystywane w dydaktyce
w Szkołach Wyższych. Dzisiaj ta szkoła wokalna wykorzystywana jest na całym świecie, błędnie jednak w wielu miejscach traktowana jest jako seria składająca się z krótkich Ariet często w odczuciu nauczycieli i studentów
„za prostych”. Dlatego stosownym jest zapoznanie się z założeniami całej szkoły oraz systematyczne i świadome wykonywanie ćwiczeń, przechodząc przez każdy etap nauki techniki wokalnej.